Δεν ξέρω αν αυτό δεν μπορεί να συγκίνηση κάποιον, τί μπορεί.
Φυσικά το γεγονός μπορεί να εκληφθεί ως μια μεμονωμένη περίπτωση που απλώς ξεφεύγει από τον κανόνα ότι όλα εκεί έξω είναι σχετικά καλά και σχετικά ασφαλή και σχετικά σκατά στα μούτρα μας.
Άρα και εμείς είμαστε σχετικά πανέτοιμοι για τους καναπέδες της μεσημεριανής Λαμπίρη, τον φλύαρο καφέ με τα ανέμελα φιλαράκια μας, και τους νευρωτικούς χαριεντισμούς μας που κρύβουν, όχι και τόσο επιμελώς, την εσωτερική αγωνία για τέτοια ενδεχόμενα.
Φυσικά αν ο δολοφονημένος πιτσιρικάς ζούσε στην Ελλάδα, δεν θα είχε πέσει θύμα επίθεσης, αλλά θα κρυβόταν μέχρι να πεθάνει στο ήσυχο καβούκι του.
...Το ίδιο πράγμα δηλαδή, στο πιο βραδυφλεγές.
Συγχαρητήρια στην κυρία Degeneres, που 10 χρονιά μετά συνεχίζει να εμπνέει και να συγκινεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου